Afscheid nemen is zwaar😪
Half in het donker probeerde ik een gat te gaven in de bevroren grond. Eenmaal door het ijs kwam ik stenen tegen die zo groot en zwaar waren dat ze moeilijk met de hand te verplaatsen waren.
Het was nog vroeg in de morgen en Don lag op de stoel met een dekentje om zich heen.
Zo lag hij iedere nacht en heel vredig.
Dit keer geen miauw bij de voordeur en een roep om eten. Het bleef vreemd stil in huis.
Ik was behoedzaam naar buiten gegaan, bang om Grietje wakker te maken. Voor haar was het al een schok en het verdriet intens.
Zeventien jaar lang was Don haar steun, toeverlaat en beschermer geweest. In het warme Spanje geboren en nu in het koude Zweden zijn laatste adem uitgeblazen.
We leggen hem neer in zijn eigen wollen dekentje. Een paar grote stenen en een oud gietijzeren kruis met een engel erop. Een kaars en zijn drinkbakje.
Samen nemen we met tranen in onze ogen afscheid. Het voelt vreemd aan. Het zal op een andere manier stil zijn. Nooit meer het getrippel op de houten vloer. 'Het leek soms wel een hond', gaf Grietje aan. Uitlaten aan een riempje als we van de veerpont afkwamen op reis.
Het begint licht te sneeuwen. We nemen afscheid maar Don blijft in ons hart.
Het gaat je goed waar je bent.
Dank Don ...💛🍀💛🍀💛
Allereerst gecondoleerd met het verlies van Don en ik weet hoe en wat het is om de laatste afscheid van de trouwe huisdier (zelfs beschouwd als familielid!) te nemen, Jan en Grietje! 😢
Hier in Engeland 🏴 gaat het best goed en nog heb ik steeds druk. Straks ga ik naar de open dag van British Deaf History Society in de dovenclub van Manchester en hierna ga ik naar de dovenclub van Bolton waar ik als vrijwilliger mensen bij binnenkomst zal gaan verwelkomen terwijl boven op de 1e etage kerstmarkt gehouden zal worden.
Nu ben ik hier bij Caffè Nero koffie ☕️ met een broodje sausijsworst 🌭 gaan nemen voordat ik op stap zal gaan.
Ik ga dit jaar met…
Natuurlijk na zoveel jaren bij je hebben komt er een moment dat het opeens is afgelopen Jaren genoten van Don om jullie heen, zo te lezen voelde Don zich ook daar in Zweden thuis. Het gemis begint al in de vroege morgen dat er niemand is zoals Don jullie verwelkomde bij het wakker worden. Dat verdriet en natuurlijk veel sterkte samen.
Ach,Don overleden.Wat een gemis en verdriet.Veel sterkte samen.
Onvoorwaardelijke liefde, trouw tot de laatste adem en nu dierbare herinneringen. In hun levensjaren erg oud maar in mensen jaren overleven we hen. Met een lief rustplaats je zie Don toch ook dichtbij. We mogen het ze gunnen 🙏
Hoe herkenbaar !
Sterkte dus met het verlies van jullie huisgenoot.
Zo herkenbaar dat gevoel bij een kameraadje dat onbaatzuchtig jaren lang als rots in de branding lief en leed gedeeld heeft. 🌑